احــوال دل ، آن زلف دو تا داند و من
راز دل غنچـــه را صبــا دانـــد و من
بی مــن ، تــو چگونه ای؟ندانم، اما
من بی تـو در آتشم ، خدا داند و من
ســن سیــــز ای گـــول دئمه بیگانه لر آغلاتدی منی
بعضی اویــــدورمـــارلار ، افسانه لــــر آغـلاتدی منی
آغلادیب اوزگـــــه پریشـان ائــــــده بیلمـــــزدی منی
زولفونه محـــــرم اولان شــــانه لـــــر آغــلاتدی منی
شمع تک گـــوز یاشیم آخمــازدی غمیندن گئـــجه لـر
دوری - رویـــیـــنده کـــی پــــروانه لـــر آغـلاتدی منی
مـــن خیــــال ایلیریــــدیم گــــوزلرینین شـــوقی ایله
یــــاد ائـــدرکن سنـــی مستـــانه لـــر آغلاتــدی منی
سن سیز ای گول،نه می ایچدیمسه گوزومدن گلسون
دونـــدو قـــان رنــگـینه پیمـــانــه لـــر آغلاتـــدی منی
واحیـــد ، عالمـــده تـکی عشـــق ائــوی آبـاد اولسون
هـــر زامـــان مسجــدی - ویـــرانه لــــر آغلاتدی منی
یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور
این دل غم دیده حالش به شود دل بد مکن
وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور
گر بهار عمر باشد باز بر طرف چمن
چتر گل برسرکشی ای مرغ خوشخوان غم مخور
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نگشت
دائماْ یکسان نماند حال دوران غم مخور
هان مشو ناامید چون واقف نئی از سر غیب
باشد اندر پرده بازی های پنهان غم مخور
ایدل ار سیل فنا بنیاد هستی بر کند
چون ترا نوح است کشتی بان زطوفان غم مخور
در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم
سرزنشها گر کند خار مغیلان غم مخور
گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید
هیچ راهی نیست کانرا نیست پایان غم مخور
حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب
جمله می داند خدای حال گردان غم مخور
آســـودگی از محــن نــدارد مــادر
آســـایش جــان و تـن نـدارد مــادر
دارد غم و اندوه جگرگوشه خویش
ورنـه غــم خــویشتن نــدارد مــادر
ای بی خبـــر از محنت روز افزونم
دانــم که ندانی از جــــدایی چونم
باز آی ، که سرگشته تر از فرهادم
دریاب ، کـــه دیـــوانه تر از مجنونم
هر لاله آتشین ،دل ســوخته ای است
هرشعله برق ، جان افروخته ای است
نـرگس که ز بار غم ســـر افکنده به زیـر
بینننده چشم، از جهان دوخته ای است
ای نـــاله چــــه شــــد در دل او تاثیرت
کـــــامشب نبـــود یک سر مــو تاثیرت
با غیر گذشت و سوخت جانم از رشک
ای آه دل شکـــــسته کــــــــــو تاثیرت
از بـــــرم آن ســـــرو بــالا می رود
صبـــرم از دل می رود تـــا می رود
تــا گـــزیند جــــای در چشـم رقیب
همچــو اشـــک از دیده ما می رود
مــاهم از مــن دور گـردد زآن سبب
دود آهـــــــــم تــا ثـــــــریا می رود
شمع وارم اشک و آه ازچشم و دل
یـــا بــــرآید روز و شب ،یـا می رود
زآتش غیــرت بسوز امشب (رهی)
زآن پــری با غیــــر ،فــردا می رود
بلبلی گفــت بــه کنــج قفسی
کـه چنین روز ، مـرا بـاور نیست
آخر این فتنه سیه کاری کیست
گــر چـه کـار فلک اخضــر نیست
آنــچنان سخــت ببستند ایـن در
که تو گویی که قفس را در نیست
قفسم گرز زر و سیم است چه فرق
که مرا دیـده بـه سیـم و زر نیست
بـــاغبــانش ز چــه در زنـدان است
بــلبــل شیــفته یغمـاگــــر نیست
هــر چـه بـــر چهــره گل می نگرد
نـگهی در خــور ایــن کیفــر نیست
کــه بــه سـوی چمنـم خـواهد برد
کس بـه جـز بخت بـدم رهبر نیست
دیــده بــر بـام قفس بایــد دوخـت
دگـــر امــروز گــل و عبهــر نیست
ســوختم ایـن همــه از محنــت بـاز
ایـن تــن ســوخته خـاکستر نیست
طـــوطی ای از قفـس دیــگر گـفت
چــه تــوان کــرد ره دیگــر نیست
بس کـه تلخ است گـرفتاری و صبر
دل مــا را هــوس شکــــر نیست
چــو گـــل و لاله نــخواهنـد مانـدن
سیـرگـاهی زقفس خوشتر نیست
دل مفــرسای بــه ســودای محال
کــه اگـــر دل نبــود دلبــر نیست
در و بام قفس ات زریـــــــن است
صیــد را بهتــر از ایــن زیـور نیست
زخـم من صحن قفس خونین کرد
همچو من پای تو از خون، تر نیست
تـــو شکــیبا شـــو و پنـــدار چنان
که بـه جــز برگ گلت بستر نیست
گــه بلندی است، زمــانی پستی
هرکس ای دوست بلند اختر نیست
همـه فــرمان قضـــا بــایـــد بــرد
نیست یک ذره کـه فـرمانبـر نیست
چــه هــوس ها بـه سر افتاد مرا
که تبه گشت و یکی در سر نیست
چــه غــم از بـال و پـرم ریخته شد
دگـــرم حـــاجت بــال و پـــر نیست
چمن ار نیست،قفس خود چمن است
بــه خیـــال است به دیدن گر نیست
چـــه تفــاوت کنــدت گــــر یـــک روز
خـــون دل هست و گل احمر نیست
چــــرخ نیلوفـــریت ســــایه فکنـــد
اگــــــرت ســـایه نیلوفـــــــر نیست
بی روی تو گشت لاله گون مردم چشم
بنشست ز دوریت به خـون مردم چشم
افتـادی اگــر زچشم مــردم چـون اشک
در چشم منی عـزیـز چـون مـردم چشم